Gdzie jest granica?

Obowiązuje w naszym kraju przepis prawny zwany Kodeksem Rodzinnym i Opiekuńczym. Zawiera 184 artykuły. Zatrzymajmy się nad jednym z nich, nad art 96 KRiO. Czytamy w nim m.in.
" Osobom wykonującym władzę rodzicielską oraz sprawującym opiekę lub pieczę nad małoletnim zakazuje się stosowania kar cielesnych"- tyle w tej kwestii mówi prawo. Suchym, prawniczym językiem... po prostu "zakazuje się". A jaka jest rzeczywistość? 

Życie toczy się swoimi drogami, czasem zupełnie różnymi od tych, które nakazuje nam prawo i postawa moralna. Jak to się dzieje, że pomimo tylu aktów normatywnych, tyle zła dotyka bezbronne dzieci, szczególnie te maleńkie? Gdzie jest granica, która choć nieujęta w ramy prawne, jednak istnieje? Gdzie się kończy stanowcze, rygorystyczne wychowanie, a zaczyna się przemoc i okrucieństwo? Co to jest przemoc? Zwykle

rozumiemy ją jako jednorazowe lub powtarzające się umyślne działanie naruszające dobro osób  bliskich sprawcy. Zachowania te naruszają godność, nietykalność cielesną, wolność. Powodują cierpienia moralne i fizyczne. Sprawianie bólu fizycznego i psychicznego dorosłym jest okrutne; a co mają powiedzieć istoty najbardziej bezbronne, czyli dzieci? One się nie potrafią bronić, a opiekunowie (na całym świecie) z dzikim wręcz okrucieństwem stosują "kary" za wymyślone lub całkiem błahe przewinienia. Wykazują się

przy tym niesamowitą kreatywnością. Ja nigdy nie będę w stanie pojąć kreatury, która swojemu dziecku potrafi stworzyć piekło na ziemi.
Przyjrzyjmy się kilku konkretnym przypadkom, poczynając od tych ze świata.
W grudniu 2016 r, w stanie Pensylwania /USA/ funkcjonariusze policji uwolnili skrajnie wyczerpaną trójkę maluchów w wieku 4-6 lat. Dzieci zostały zamknięte przez rodziców w pomieszczeniu bez ogrzewania. Zgadniecie za co? Za to, że chciały ukraść jedzenie z lodówki!

Kiedy policjanci je uwalniali kazało się, że dzieci jadły farbę ze ścian, zdrapując ją wszędzie tam, gdzie mogły sięgnąć. Dzieci uratowano w ostatniej chwili.
Również w USA, tym razem w Pertiss, w stanie Kalifornia, policja uwolniła 13 osób /cześć z nich była już pełnoletnia/ przetrzymywanych w ciemnym pomieszczeniu. Za pomocą łańcuchów i kłódek wszyscy byli przykuci do łóżek. Najmłodsza ofiara miała 2 lata, najstarsza- 29.  Gehenna się skończyła, gdy jednej z sióstr

udało się uciec i powiadomić policję. Policjanci przyznali, że 17-latka wyglądała na niedożywione 10-letnie dziecko.
Ok, myślę, że te dwa przykłady wystarczą. Wróćmy na rodzime podwórko. Kilka lat temu cała Polska żyła sprawą Madzi z Sosnowca. Dziewczynka została zamordowana, a my nigdy się nie dowiemy, co przeżywała wcześniej, zanim oddała swoje króciutkie, 6- miesięczne życie. Matka, która zabiła, nawet z zakładu karnego robi z siebie celebrytkę.

Nie zawsze za tragedie najmłodszych odpowiada ktoś najbliższy. Zdarza się, chociażby przez zaniedbanie, przedstawiciele instytucji powołanych do sprawowania pomocy przyczyniają się do dramatów dziecięcych. Tak było z Iwoną Z. w  Łęczycy, byłą na szczęście kierowniczką lokalnego PCPR-u. Wg sądu nieprawidłowo nadzorowała rodziny zastępcze, w których dzieci przeżywały piekło. W jednej z takich rodzin dzieci nie wytrzymały tortur i o wszystkim opowiedziały w szkole. Nie będę tu

przy tym epatować poziomem okrucieństwa i pominę drastyczne opisy. Nawet największych twardzieli mogłyby złamać.
Przykładów na okrutne traktowanie bezbronnych jest mnóstwo, a fakt, że KRiO jest ustawą obowiązującą w Polsce, nie usprawiedliwia zła na świecie. Przypadki takie powinniśmy znać i je piętnować.
Ci, którzy przemoc stosują- różnie się tłumaczą... albo nie tłumaczą się wcale.
Powiadają niektórzy, że dziecięcy kat zaczyna się od klapsa. W tym miejscu, już na zakończenie wspomnę o czymś z "własnego podwórka". Jako półtoraroczny berbeć oberwałam gałązką świerkowa po psotnej łapce. Za co? A za to, że z upodobaniem pokazywałam, że mam gdzieś słowa "nie wolno"! I coś mi się stało? Nic! Nie przeżywam żadnej traumy, a Babunię w dorosłym już sercu mam za ideał. Bardzo mi jej brakuje!
Gdzie jest więc ta granica?
[Tekst autorstwa zaprzyjaźnionej autorki]
[informacji dotyczących mojego drugiego bloga, który wbrew pozorom nie został usunięty a jedynie ukryty przed kretynami, udzielam na Facebooku]