Słowami też można zranić.

Słowami też można zranić. Nawet bardziej niż pięścią.
Człowiek składa się z psyche i some, czyli z ciała i duszy ( ateiści zaraz pewnie podniosą larum, że nie ma czegoś takiego jak dusza; niechaj więc zastąpią sobie duszę słowem psyche). Chociaż czasem przemoc fizyczna wpływa też na psychikę, ale są ludzie słabsi i silniejsi, jedni mają gdzieś komentarze na ich temat, a drugich po prostu zaboli. Dlatego czasem warto ugryźć się w język. Bo jeśli są to słowa od ukochanej osoby, zaboli bardziej niż ból fizyczny.
Pomyślmy zatem nad taką sytuacją.
Ktoś usłyszy od matki zdanie: "żałuję, że cię urodziłam", a potem doświadczy odpychania w tramwaju, kolejce... zaboli jedno i drugie, prawda? Tylko dyskomfort odepchnięcia minie, a okrutne słowa matki pozostaną w pamięci na długo.
Kiedy pobiją się dzieci w piaskownicy, narobią sobie siniaków. Ale siniaki znikną. Kiedy jednak dziewczynka powie drugiej: "jesteś głupia"... zraniona dziewczynka słowa te zachowa na długo w sercu.
Czasem powiemy coś nie przemyślanie, czasem jest to celowe. Tak, czy inaczej: słowa potrafią być ciosem w serce i nie trzeba użyć pięści, by komuś sprawić ból. Być może bardziej zrani cios pięścią, bo i uderzenie wpływa na ludzką psychikę, ale też- co oczywiste- wpłynie na ciało. Nikomu nie jest miłe oberwanie w szczękę, czasem można zabić. Słowami niszczy się drugiego psychicznie. Kobieta , która od swego męża ustawicznie słyszy, że się do niczego nie nadaje, w końcu sama uwierzy, że jest zerem.
Nie jest łatwe do zniesienia słowne poniżanie. Ból fizyczny minie, czasem trwa dłużej, czasem krócej, ale minie. Natomiast ból psychiczny latami niszczy człowieka.
Wspomnę teraz o pewnej historii z życia i to dość bliskiego mi życia.
Koleżanka miała babcię. Babcia ta- dla ułatwienia nazwijmy ją Marianną, była 7 razy w ciąży, z czego tylko matka koleżanki dożyła dorosłego wieku. Zrządzeniem losu i matka koleżanki zmarła w wieku zaledwie 45 lat. Od tej śmierci babcia Marianna bardzo się zmieniła. Kiedy ktoś pytał, czy jej w czymś pomóc, odpowiadała: "a w czym ty możesz mi pomóc", by potem wszędzie opowiadać, że nikt jej nie pomaga, że ma wyrodne wnuki.
Jakiś czas temu koleżanka urodziła synka, jednak z powodu komplikacji porodowych chłopczyk urodził się przez cesarkę. Babcia Marianna... stwierdziła, że to koleżanki wina i że ta będzie żałowała, że ciąży nie usunęła. Babka notorycznie komentuje rzekomą niewdzięczność koleżanki i jej brata. Stwierdziła niedawno, że oboje powinni się leczyć psychiatrycznie. Ot, tak sama z siebie... chodzi i komentarzami doprowadza do nieustannych scysji. A to przeszkadza jej uchylone okno i chcą ją doprowadzić do choroby i śmierci, a chwilę potem jęczy, że okno jest zamknięte, a oni chcą ją uwędzić w zaduchu.
I choć wielokrotnie rozmawiali z babcią na temat jej zachowania, nie przynosi to efektu. Marianna cały gniew na życie i los przelała na dzieci swojej córki.
Koleżanka mieszka oddzielnie, ale jej brat nadal mieszka z babcią. Ewidentnie znęcanie się przez babcię doprowadziło chłopaka do depresji i do tego, że musiał szukać pomocy psychiatrycznej.
Jaki z tej historii wniosek?  Ludzie na skutek różnych przeżyć  się zmieniają, dziwaczeją. Czasem z natury despota łagodnieje, choć częściej zdarza się spotęgowanie zachowań despotycznych. Trudno, by babcia dała wnukowi "w ryja" , ale  złym słowem potrafi perfekcyjnie trafić w takie miejsce w duszy, że człowiek tak trafiony rozpada się na milion kawałków.
To tylko ułamek problemu, ale podobnych przykładów jest całe mnóstwo.
A Wy? Co byście wybrali: cios w zęby, czy usłyszeć coś złośliwego?
[tekst autorstwa zaprzyjaźnionej czytelniczki.]