Szacunek. Ponoć powinno się szanować wszystkich ludzi, ale dla mnie to totalna brednia. Potrafię szanować tylko i wyłącznie dobrych i wartościowych ludzi, całą resztę w najlepszym razie z trudem toleruję. Na mój szacunek można zasłużyć tylko i wyłącznie dobrym sercem, a tacy ludzie są niestety w mniejszości. Czemu miałbym szanować ludzi podłych, zepsutych, zgniłych moralnie, czy po prostu złych? Bo tak bzdurna regułka wymaga? Bo istota ludzka, niezależnie jak bardzo brzydkie wnętrze by miała, jest jednak człowiekiem, a temu z urzędu należy się szacunek? Mam szanować kogoś kto nie szanuje własnego człowieczeństwa? Wiecie, ja kiedyś naprawdę starałem się szanować każdego, do wszystkich podchodzić z sympatią, ale wszelkiej maści ścierwa jakie spotykałem na swej życiowej dróżce pokazały mi że nie warto. Podobnie jak nie warto być człowiekiem dla wszystkich i otwierać serca na wszystkich, bo wcześniej czy później przyjdzie drogo za to zapłacić. Dziś ludzi w moim świecie dzielę na trzy kategorie:
-Dobrych i wartościowych, dla których zawsze mam otwarte serce i mam do nich olbrzymi szacunek.
-Ludzi nijakich, z którymi obcuję, bo nie mam innego wyjścia. Tu w najlepszym razie mogę udawać sympatię.
-Ludzkie fekalia, czyli ludzi złych, podłych, w których czasem zdarzy się wdepnąć, ale trzeba wyczyścić buta i iść dalej.
Dodatkowo do swojego małego świata wpuszczam tylko tych pierwszych, dzięki czemu już tak często nie zawodzę się na ludziach i nie tracę zdrowia przez wszelkiej maści produkty człekopodobne. Żałuję jedynie, że takiego podejścia nie mam od zawsze, bo gdybym wcześniej uważnie selekcjonował ludzi z którymi obcuję, to dziś pojęcie depresji znałbym jedynie z artykułów w internecie, których nawiasem mówiąc w ostatnich latach przeczytałem wiele... Co prawda nie mamy zbyt wielkiego wpływu na to jacy ludzie pojawiają się w naszym życiu, ale mamy duży wpływ na to jacy w nim zostają na stałe. Poza tym to, kim się otaczamy, świadczy o nas samych. Chwasty dobrze czują się wśród chwastów, kwiaty w towarzystwie kwiatów, a te same kwiaty wśród chwastów usychają... Dlatego dziś z rozbawieniem traktuję banały o tym że szanować trzeba wszystkich. Szacunek to zbyt cenny dar by ofiarować go ścierwom. Mój szacunek jak i otwarte serce ofiaruję tym, którzy mają dobro w swoich sercach. Tacy ludzie są dla mnie bardzo cenni i ku nich ślę teraz pozytywną myśl.❤😘
